Rodzina chrzaszczy Silphidae liczy w Polsce około 25 gatunków. Osiąga rozmiary od 4 mm do 40 mm. Charakteryzuje się wydłużonym, owalnym wyglądem ubarwionym na czarno lub z przewagą tego koloru. Pokrywy ochronne skrzydeł, są bardziej skrócone, odsłaniając dolną część odwłoka. Omarlicowate cechuje też hipermetamorfoza, czyli wielokrotne przeobrażenie. Stadium poczwarki poprzedzone jest pseudochrysalis, czyli poczwarką rzekomą lub larwą nieruchliwą. Chrząszcze Silphidae żywia się padliną, rozkładającym się mięsem, odchodami i grzybami. Część gatunków jest roślinożerna, a część jest drapieżnikami. Histeridae, Gnilikowate
Hister unicolor Linnaeus, 1758
Gatunek rozpowszechniony na obszarze Europy i Azji, aż do Syberii i Kaukazu, występuje na terenach nizinnych i wyżynnych. W Polsce jest pospolity na całym terytorium z wyjątkiem wyższych partii gór. Rójka tych chrząszczy odbywa się słoneczne dni czerwca, jaja składane są w nawóz lub pod padlinę czy w gnijące resztki roślin. Pokarmem dla stadium larwalnego są larwy much. Larwa chrząszcza przepoczwarza się w kokonie wykonanym z ziaren piasku i przędzy. Pod koniec sierpnia pojawiają się młode osobniki.
Gatunek zamieszkujący prawie całą Palearktykę. W Polsce lokalnie i dość rzadko spotykany na całym terytorium z wyjątkiem wysokich gór. Występuje na wilgotnych miejscach na brzegach lasów, nad kałużami. Dorosłe osobniki pojawiają się na padlinie, gnijących resztkach roślinnych, na kompoście i miękkim butwiejącym drewnie. Niekiedy owady te spotykamy w mrowiskach, gniazdach puchacza, kawki i dzięcioła czarnego. Bionomia tego gatunku jest jeszcze słabo poznana.
Gatunek chrząszczy rozpowszechniony w całej Europie I części Azji aż do Japonii. W Polsce bardzo pospolity, występujący prawie na całym terytorium z wyjątkiem wysokich gór. Jaja składa pod padlinę, w odchody lub w glebę. Ich rozwój trwa około 4 do 5 dni, a stadium larwy i poczwarki 36 dni. Przepoczwarzenie odbywa się w kokonie z piasku i przędzy.
Chrząszcz popularny w całej Europie i części Azji. Występuje na terenach nizinnych i wyżynnych. Często spotykany w gnijących resztkach roślinnych, na padlinie drobnych zwierząt, na soku wyciekającym z drzew i gnijących grzybach. Bionomia tego chrząszcza jest jeszcze słabo znana.
Gatunek bardzo rozprzestrzeniony w całej Palearktyce z wyjątkiem części północnych. W Polsce najbardziej pospolity, występujący na otwartych terenach nizinnych jak i w górach. Spotykany na soku z drzew, padlinie małych zwierząt i gnijących roślinach. Znajdowany był także w gniazdach ptaków oraz w norach chomika. Niższe stadia rozwoju nie zostały poznane.
Gatunek spotykany w prawie całej Palearktyce na terenach otwartych, bardzo popularny w Polsce. Żeruje na padlinie i w odchodach. Spotykany w gniazdach wrony siwej i kawki. Rójka zaczyna się w kwietniu. Jaja składane są do wierzchnich warstw gleby, pod padliną lub odchodami. Przepoczwarzenie odbywa się w kokonie. Owad jest w kokonie aż do całkowitego wybarwienia.
Jeden z najpospolitszych przedstawicieli gnilików na terenie Polski. Gatunek terenów otwartych, pojawia się w miejscach silnie oświetlonych. Preferuje gleby lekkie, spotykany jest pod padliną, odchodami, w gniazdach ptaków oraz w kwiatach Dracunculus sp. Intensywność rójki zależy od temperatury, rozpoczyna się czasami nawet w kwietniu. Jaja składane są do gleby, przepoczwarzenie ma miejsce w kokonie zrobionym z ziarenek piasku i przędzy. Larwy żywią się larwami much oraz skórników (Dermestidae).
Gatunek zamieszkujący prawie całą Europę z wyjątkiem skrajnych części północnych, notowany też na Zakaukaziu. W Polsce występuje prawdopodobnie na całym obszarze, nawet w Tatrach do granicy regla dolnego. Znajdowany w norach małych ssaków, w przedsionkach jaskiń i na padlinie. Zimuje w stadium dojrzałym.
Pospolity w Europie oraz całej Polsce, choć spotykany pojedynczo. W Tatrach występuje do regla górnego . Głównym miejscem życia tego chrząszcza jest padlina. Sporadycznie spotykany jest w przedsionkach jaskiń oraz norach ssaków.
Biologia tego chrząszcza jest słabo zbadana. Odławiany był w gniazdach ptaków, myszy i kretów oraz na padlinie i w zmurszałym drewnie. Gatunek rozpowszechniony w Europie północnej oraz środkowej. W Polsce występuje na terenie całego kraju poza Śląskiem. Rzadko zbierany.
Gatunek holarktyczny spotykany w całej Europie, zachodniej i północnej Azję aż po Japonię, występuje również z umiarkowanej strefy Ameryki Północnej, w Fennoskandii daleko poza koło podbiegunowe. W Polsce występuje w całym kraju, zarówno na terenach leśnych jak i otwartych. Pospolity na obszarach nizinnych, w górach rzadziej spotykany. Żeruje głównie na padlinie, rzadziej spotykany w gniazdach ptaków bądź ssaków. Pokolenie letnie ginie późną jesienią, jednocześnie z rozpoczęciem rozwoju generacji wiosennej ukazującej się w marcu.
Jedyny w Europie przedstawiciel plemienia Necrodini. Występuje w całej Polsce, żeruje na padlinie ssaków. Długość ciała do 20 mm. Jest to czarny chrząszcz z rudymi końcówkami buławek czułków.
Występuje w Ameryce Północnej i Eurazji. W Polsce notowany na terenie całego kraju. Preferuje tereny otwarte, zarówno nizinne i pagórkowate. Gatunek żerujący na padlinie kręgowców we wszystkich fazach rozkładu zwłok.
Gatunek leśny, żerujący na padlinie we wszystkich stadiach jej rozkładu padliny oraz przegniłych grzybach. W górach spotykany nawet w gniazdach świstaków. W Polsce bardzo pospolity, występuje na terenie całego kraju.
Chrząszcz pospolity, występuje w całej Europie. W Polsce znany prawie z całego obszaru kraju. Gatunek występujący zarówno na nizinach jak i w górach sięgając do górnej granicy lasu. Spotykany głównie na padlinie, czasami pod odchodami.
Gatunek żerujący na padlinie. Rozpowszechniony w całej Europie, od Wysp Brytyjskich i południowej części Fennoskandii przez cały kontynent europejski aż do krajów śródziemnomorskich w Afryce Północnej. Pospolity na terenie Polski.
Gatunek występuje przeważnie w lasach liściastych i mieszanych na padlinie, gnijących owocnikach grzybów, pod ekskrementami i gnijącymi roślinami. Rozpowszechniony w Europie oraz na terenie prawie całej Polski.